Popielski Stanisław

Popielski Stanisław, starszy jegomość o bystrych oczach i dłoniach naznaczonych pracą, spędzał większość dni w swojej pracowni, otoczony starymi księgami i misternymi rysunkami. Jego broda, niczym zimowy śnieg, opadała na wełniany sweter, a każdy gest zdradzał spokój i głęboką refleksję nad światem. Był cichym obserwatorem, który w prostocie codzienności odnajdywał niezwykłe historie, zapisując je drobnym pismem w pożółkłych notatnikach. Nikt nie wiedział, ile tajemnic kryje jego serce, pełne empatii.