Popławski Karol

Nikt nie patrzył mu prosto w oczy, gdy Popławski Karol mijał ich na ulicy. Jego postać zawsze wydawała się napięta, gotowa do skoku lub ucieczki, a zaciśnięte w pięści dłonie nosiły ślady dawnych walk. Szeptano o nim po kątach, wspominano znikające z kieszeni portfele, przypominano sobie o nagłych, brutalnych wybuchach gniewu. On sam milczał, jego twarz była kamienną maską, skrywającą historie, których nikt nie chciałby usłyszeć, a jego spojrzenie nieustannie badało otoczenie.