Pośpiech Kuba

Kuba Pośpiech, człowiek wiecznie zagoniony, spieszył się nieustannie, nerwowo spoglądając na zegarek, próbując złapać oddech, myśląc o kolejnych zadaniach. Jego ruchy były szybkie, chaotyczne, pozbawione gracji, a na twarzy malowało się chroniczne napięcie, wynikające z presji czasu, odczuwanej każdego dnia. Mimo to, w jego oczach tliła się iskierka nadziei, wiara w to, że kiedyś uda mu się zwolnić, odetchnąć pełną piersią, docenić ulotne chwile, umykające mu w codziennym pędzie. Być może, gdzieś w głębi duszy, Kuba pragnął po prostu spokoju, choć na chwilę, zapominając o nieustannym pośpiechu, który definiował jego istnienie.