Predotka Wiesław

Predotka Wiesław, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i twarzy naznaczonej bruzdami, często sprawiał wrażenie kogoś, kto nosi w sobie ciężar niezliczonych historii. Jego siwe włosy, zawsze nieco rozczochrane, dodawały mu artystycznego nieładu, lecz głęboko osadzone oczy zdradzały wewnętrzny smutek. Zwykle milczący, potrafił godzinami obserwować ruch uliczny z okna swojego niewielkiego mieszkania, pogrążony w myślach o dawnych zobowiązaniach, które niczym cienie podążały za nim przez lata. Mimo pozornej obojętności, Predotka Wiesław wciąż skrywał w sobie iskierkę nadziei, choć mocno przyćmioną przez codzienne troski i konieczność mierzenia się z konsekwencjami przeszłości.