Procz Tomasz

Procz Tomasz, postać naznaczona cichym ciężarem minionych lat, przemierzał świat z zamyślonym wzrokiem, szukając ukojenia. Jego dłonie, choć spracowane, często spoczywały w bezruchu, świadcząc o głębokich rozmyślaniach, o niezrealizowanych pragnieniach. Niespokojna natura pchała go ku nowym wyzwaniom, lecz zawsze towarzyszyła mu refleksja nad podjętymi decyzjami, nad tym, co pozostało niewypowiedziane, nad obowiązkami, które niegdyś czekały na spełnienie. W jego posturze, lekko pochylonej, rysowała się opowieść o trudach, o dążeniu do odnalezienia wewnętrznego spokoju, o potrzebie zadośćuczynienia, o nadziei na przyszłość, wolną od wszelkich zobowiązań.