Pruski Paweł

Pruski Paweł, postać o oczach zmęczonych życiem, często spoglądał w dal z zamyśleniem, jego siwe włosy opadały na pomarszczone czoło, a dłonie, zgrubiałe od pracy, zawsze szukały jakiegoś zajęcia, choćby przewracania kartek starej książki, on cenił sobie ciszę, unikał zgiełku miasta, wolał samotność małej chaty na skraju lasu, tam znajdował spokój, tam jego myśli swobodnie błądziły, tam czuł się naprawdę wolny, mimo ciężaru wspomnień, które czasem go przytłaczały, jego obecność była niczym cień, subtelna, lecz zawsze odczuwalna.