Pruszinska Karolina

Pruszinska Karolina, kobieta o oczach barwy starego bursztynu, przemierzała mgliste uliczki nocą, jej kroki odbijały się echem od bruku, niosąc ze sobą tajemnicę. W dłoni ściskała zniszczony notatnik, pełen szkiców nieistniejących miast i wierszy o zapomnianych marzeniach, każdy zapisany wers zdawał się szeptać opowieść o dawnych podróżach, o minionych chwilach, o ukrytych pragnieniach. Jej postać, otulona długim, ciemnym płaszczem, niknęła w cieniu latarni, pozostawiając za sobą jedynie ulotny ślad perfum, subtelny jak wspomnienie, efemeryczny jak sen.