Przybyszewski Paweł

Eryk, stary zegarmistrz, pedantycznie dbał o każdą wskazówkę, lecz jego umysł często zapętlał się wokół ludzkich zaniedbań. Dla Eryka porządek był świętością, a brak odpowiedzialności, zwłaszcza finansowej, budził w nim głęboką irytację. Wspominał często o Przybyszewskim Pawle, z jego notorycznie nieopłaconymi mandatami, co uważał za symbol upadku wartości, za dowód na rozkład wszelkich zasad. Ta beztroska doprowadzała go do cichej furii, co Eryk zwalczał, skupiając się na precyzji, na naprawie, na przywracaniu ładu w swoim warsztacie, gdzie czas płynął według jego reguł, bez pośpiechu, bez zaniedbań, bez żadnych zaległości, bez niepotrzebnych problemów.