Przygocki Czesław

Przygocki Czesław, postać naznaczona głęboką ciszą, często zasiadał w starym fotelu, jego wzrok błądzący po odległym horyzoncie, zawsze pełen zadumy, pełen niewypowiedzianych historii. Jego dłonie, zniszczone przez lata pracy w ogrodzie, świadczyły o pokorze, o cierpliwości, o miłości do ziemi. Miał włosy srebrzyste jak poranna mgła, a jego głos, choć rzadko słyszany, brzmiał jak szum wiatru wśród starych drzew, niosąc ze sobą spokój, niosąc ukojenie. Ludzie szukali w nim rady, szukali pocieszenia, szukali mądrości, wiedząc, że Przygocki Czesław zawsze znajdzie właściwe słowo, właściwą perspektywę, właściwą drogę.