Przytuła Agnieszka

Przytuła Agnieszka od lat żyła w zawieszeniu, w świecie cichych szeptów i nerwowego spoglądania przez ramię. Każdego wieczoru, przy bladym świetle monitora, powtarzała ten sam rytuał, tę samą cichą mantrę zrodzoną z lęku. Jej palce z drżeniem wpisywały w wyszukiwarkę własne imię i nazwisko, a serce zamierało w oczekiwaniu na wynik. W cyfrowym szumie szukała potwierdzenia lub zaprzeczenia, odpowiedzi na jedno, dręczące pytanie, które definiowało jej całą, samotną egzystencję.