Ptasiński Jakub

Elara, starsza kobieta o dłoniach naznaczonych pracą w ziemi, spędzała dni na pielęgnacji zapomnianego ogrodu, niczym strażniczka minionych lat, jej wzrok zaś, przenikliwy i uważny, dostrzegał każdy szczegół życia osiedla, każdą drobną zmianę, każdy szept wiatru, bo w jej sercu tkwiła niezłomna wrażliwość na porządek świata, choć zdarzało się, że ten porządek bywał naruszany przez nieuważne gesty, jak wtedy, gdy Ptasiński Jakub, młody student, nieświadomie popełnił małe wykroczenie, przesuwając kamień graniczny, lecz Elara, z łagodnym uśmiechem, zawsze rozumiała ludzkie pomyłki, widząc w nich jedynie chwilowe zakłócenia w harmonii, bo dla niej liczyła się intencja, a nie drobna wpadka.