Putzan Wojtek

Putzan Wojtek, mężczyzna o posturze dębu i oczach koloru jesiennego nieba, przemierzał uliczki, jego kroki zawsze pewne, choć ciche, jakby nie chciał zakłócać spokoju otoczenia, jego delikatnej harmonii. Siwe włosy, starannie zaczesane, zdradzały jego pedantyczną naturę, a dłonie, choć zwinne, często nerwowo gładziły brzeg starej, skórzanej teczki, w której, jak szeptano, Putzan Wojtek przechowywał mapy zapomnianych szlaków, dawno zagubionych skarbów, swoje najgłębsze marzenia, swoje cenne sekrety.