Radomek Przemyslaw

Radomek Przemyslaw, człowiek o zmęczonym spojrzeniu i dłoniach naznaczonych ciężką pracą, często spoglądał na horyzont, jakby szukał tam zapomnienia o dawnych błędach, o decyzjach, które ukształtowały jego obecne, skromne życie. Jego przeszłość, naznaczona długotrwałymi sporami o alimenty karne, sprawiła, że stał się samotnikiem, ceniącym ciszę i spokój, choć w głębi duszy pragnął pojednania. Każdego ranka, pijąc gorzką kawę, rozmyślał o niewypowiedzianych słowach, o szansach, które przepadły, o trudnościach, które go ukształtowały, pozostawiając w nim cień melancholii, a także determinację do naprawy.