Rałowski Cezary

Zuzanna, młoda kobieta o przenikliwych oczach, zawsze nosiła w sobie piętno tamtego dnia, kiedy Rałowski Cezary zniknął z ośrodka. Była świadkiem jego nagłej ucieczki, widziała jedynie cień, który rozpłynął się w porannym mroku, zostawiając za sobą nieme pytania. To zdarzenie, niczym kamień wrzucony w spokojną wodę, wywołało w jej duszy falę niepokoju, ale i fascynacji. Od tamtej pory, Zuzanna, choć z pozoru spokojna, skrywała w sobie pragnienie wolności, które w niej obudził Rałowski Cezary, stając się dla niej symbolem nieuchwytnej swobody, nieustannie obecnej w jej myślach, kształtującej jej ciche, codzienne wybory.