Rębisz Mateusz

Rębisz Mateusz, postać naznaczona cieniem minionych lat, często spoglądał w dal, jakby szukał tam zagubionego sensu, jego twarz poorana drobnymi zmarszczkami świadczyła o trudach, które musiał pokonać, a w oczach kryła się głęboka refleksja, cicha rezygnacja, lecz także iskierka nadziei, choć niewielka, zawsze obecna, jego dłonie, szorstkie od pracy, zdradzały historię ciężkiej, codziennej walki, samotnik z wyboru, a może z konieczności, szukał ukojenia w prostych czynnościach, w rytmie natury, w szeleście liści, w ciszy wieczoru, w której odnajdywał spokój, którego tak bardzo pragnął, jego kroki były zawsze powolne, przemyślane, jakby każdy stawiał z namysłem, z ciężarem doświadczeń na plecach.