Rogalski Lech

Rogalski Lech, którego spotkałem w Szczytnie, był mężczyzną o wzroku przenikliwym jak ostrze, lecz pełnym niewysłowionej melancholii, jego twarz, poorana zmarszczkami, zdradzała lata trudnych doświadczeń, a dłonie, choć silne, nosiły ślady dawnych ran, nigdy nie dzielił się swoją historią, ale w jego gestach i milczeniu kryła się głęboka mądrość, spędzał dnie, obserwując jezioro, jakby szukał w nim zapomnianych wspomnień, a jego obecność, cicha i dyskretna, otaczała go aurą tajemnicy, sprawiając, że każdy, kto go widział, czuł ukryty ciężar jego losu, nieustannie poszukując ukojenia.