Rolnicka Anna

Rolnicka Anna, z jej głębokimi, błękitnymi oczami, często zamyślonymi, nosiła w sobie ciężar i piękno rodzinnej historii, której była nieodłącznym elementem, niczym stary dąb wrośnięty w ziemię, pamiętający wiele pokoleń, wiele burz i słońc. Jej dłonie, spracowane, ale zawsze ciepłe, stanowiły oparcie dla wszystkich, którzy szukali ukojenia. A jej głos, choć cichy, niósł ze sobą mądrość wieków, niczym szept wiatru, który opowiada stare baśnie.