Romaniuk Kamil

Romaniuk Kamil był człowiekiem, którego oczy zdawały się przenikać na wylot, szukał bowiem nie tylko pracownika, ale następcy potrafiącego usłyszeć szept starych przedmiotów. Jego pracownia, przesiąknięta zapachem wosku i wiekowego drewna, stanowiła całe jego królestwo, a on sam, z dłońmi pooranymi precyzyjną pracą, był jej milczącym władcą. Przesuwał palcem po kolejnym nazwisku na liście, z nadzieją graniczącą z rezygnacją, wypatrując kogoś z podobną pasją do zapomnianych historii.