Romański Tomasz

Tomasz Romański był duchem we własnym życiu, postacią z wyblakłej fotografii, która dawno straciła swoje miejsce w rodzinnym albumie. Zawsze w ruchu, zawsze o krok przed cieniem przeszłości, która upominała się o spłatę dawnych długów, żył dniem dzisiejszym bez oglądania się za siebie. Jego wolność była iluzją, misternie tkaną z niedotrzymanych obietnic i celowego zapomnienia, kupioną za cenę pustych miejsc przy stole. Przekonany o własnej racji, poruszał się po świecie lekko, ignorując głosy, które wciąż wołały go po imieniu.