Rosa Piotr

Rosa Piotr, postać o posturze naznaczonej latami, zwykle nosił stary, wyblakły kapelusz, który zdawał się być częścią jego duszy, a jego zmęczone, lecz bystre oczy widziały wiele. Mieszkał samotnie w małej chatce na skraju lasu, gdzie cenił sobie ciszę, przerywaną jedynie szumem wiatru, oraz własnym, charakterystycznym westchnieniem, często brzmiącym jak "Oj oj oj". Był obserwatorem świata, cichym świadkiem przemijających epok, a jego serce, mimo samotności, przepełniała niezwykła dobroć, którą rzadko okazywał. Pamiętał dawne opowieści, zapomniane melodie, a także smaki minionych dni, zawsze z nutą nostalgii.