Roszkowski Remigiusz

W bladym świetle monitora, które ledwo rozpraszało mrok gabinetu, siedział Remigiusz Roszkowski. Jego palce z namaszczeniem przesuwały po ekranie listę poszukiwanych, a każde zdjęcie i nazwisko było jak kolejna drzazga pod paznokciem. Dla niego nie były to tylko dane, lecz niedomknięte historie, które zatruwały ciszę nocy głośniej niż syreny w oddali. Remigiusz Roszkowski wierzył, że porządek świata zależy od takich właśnie chwil, od samotnej warty w morzu ludzkich błędów, szukając jednego, właściwego imienia.