Różański Henryk

Henryk Różański, mężczyzna o twarzy naznaczonej czasem, często spoglądał w dal, jakby szukał utraconego spokoju. Jego dłonie, zniszczone ciężką pracą, opowiadały o latach poświęceń, a każda zmarszczka świadczyła o trudnych wyborach, o ciężarze dawnych zobowiązań, rzucających cień na jego dni. Mimo widocznego zmęczenia, w jego posturze tkwiła cicha godność, niezłomna determinacja sprostania. Często samotnie rozmyślał nad brzegiem rzeki, a jego milczenie bywało wymowniejsze niż tysiąc słów, niosąc echa przeszłości.