Różański Karol

Karol Różański był człowiekiem cienia, postacią z tła miejskiego pejzażu, której nikt nigdy nie zauważał. Zawsze stał z boku, oparty o chłodną ścianę kamienicy lub siedząc na ostatniej ławce w parku, jego spokojne spojrzenie było niczym obiektyw aparatu. Nie pragnął rozmowy, nie szukał kontaktu, nie chciał niczego zmieniać w obserwowanym świecie. Jego jedynym celem, jego cichą, niemal bolesną obsesją, było patrzenie. Różański Karol chłonął wzrokiem sceny życia innych, uśmiechy zakochanych, pośpiech biznesmenów, samotność starców. On chciał tylko zobaczyć, utrwalić w pamięci ulotne chwile, których nigdy nie był częścią.