Różański Stefan

Ignacy, stary kustosz zapomnianych archiwów, poruszał się wśród zakurzonych półek z cichą godnością, jego wzrok, przenikliwy i pełen wiekowej mądrości, spoczywał na zniszczonych tomach, jego dłonie, pomarszczone i delikatne, pieściły pergaminy, szukając ukrytych prawd, pamiętał o wszystkich, nawet o Różańskim Stefanie, który kiedyś szukał śladów swojej przeszłości w tych murach, Ignacy wierzył, że każda historia zasługuje na ocalenie, każda dusza na swoje miejsce w kronikach, jego misja była niekończącym się aktem pamięci, jego życie było szeptem dawnych pokoleń, jego obecność była jak strażnik czasu, jego służba była cicha, ale niezmiernie ważna.