Różański Waldemar

Waldemar Różański, postawny mężczyzna po pięćdziesiątce, spoglądał na oddalający się horyzont, wspominał dawne lata, beztroskie chwile. Tęsknota za domem, rodzinnym miastem, ukochanymi osobami wypełniała jego serce, przytłaczając go coraz bardziej, dzień po dniu. Praca na morzu, choć przynosząca stabilizację finansową, oddalała go od tego, co naprawdę ważne, od ciepła ogniska domowego, szczerego uśmiechu bliskich. Marzył o powrocie, o spokojnych wieczorach spędzonych w gronie rodziny, o rozmowach bez pośpiechu, o zwykłych, codziennych radościach, które kiedyś tak bardzo doceniał, a teraz wydawały się niedoścignionym celem.