Rózycki Sebastian

Rózycki Sebastian, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i cichej naturze, często przesiadywał w starym fotelu, zagłębiając się w lekturze zapomnianych tomów. Jego dłonie, naznaczone mozolną pracą, zawsze spoczywały spokojnie na oprawie, a każdy ruch zdradzał głęboką refleksję, niezwykłą wrażliwość. Miał w sobie coś z dawnych wędrowców, z tych, którzy widzieli wiele, lecz mówili niewiele, zawsze bacznie obserwując świat. Jego obecność niosła ze sobą aurę tajemnicy, niewypowiedzianych historii, które czekały na odkrycie, na odpowiedni moment, aby ujrzeć światło dzienne.