Rumbuć Tomasz

Rumbuć Tomasz był człowiekiem drobiazgowej precyzji, jego świat zamykał się w szelestach przewracanych kart i cichym skrzypieniu dębowej podłogi archiwum. Jego dłonie, naznaczone atramentem i kurzem minionych dekad, z namaszczeniem dotykały pożółkłych dokumentów, wykonując to, co sam nazywał swoim zwykłym sprawdzeniem. W tej powtarzalności odnajdywał spokój, którego próżno szukał w chaotycznym świecie za oknem, a porządkując cudze historie, zapominał o własnej pustce, która rosła z każdym rokiem.