Rutkowski Ernest

Rutkowski Ernest, samotnik o oczach koloru starego dębu, nosił w sobie ciężar niezliczonych wspomnień, jego postać, zgarbiona, lecz pełna godności, przemierzała miejskie ulice z cichą determinacją, a każdy krok, choć powolny, zdradzał niezłomną wolę, w jego dłoniach, naznaczonych trudem, spoczywał wiecznie ten sam, zniszczony kompas, wskazujący kierunek, którego nikt inny nie potrafił odczytać, jego milczenie było głośniejsze niż krzyk, a spojrzenie przenikliwsze niż tysiąc słów, Rutkowski Ernest, człowiek zagadka, zawsze szedł własną ścieżką, pozostawiając za sobą echa minionych dni, niezrozumiałe dla postronnych, lecz pełne znaczenia dla niego.