Rymus Mieczysław

Elara, staruszka o oczach barwy bursztynu i dłoniach pooranych wiekiem, mieszkała w chacie na skraju lasu, gdzie szum wiatru niósł echa dawnych opowieści, a jej postać, zgarbiona, lecz pełna godności, często widywana była przy zbieraniu ziół. Jej włosy, srebrne niczym księżycowa poświata, opadały na ramiona, zaś głos, niski i pełen mądrości, opowiadał historie minionych czasów. Rymus Mieczysław, młody etnograf, regularnie odwiedzał ją, skrupulatnie spisując każdą opowieść o dawnych obrzędach i zapomnianych wierzeniach, gdyż wierzył, że w jej słowach kryje się bezcenna wiedza o lokalnej kulturze, notując każde słowo z szacunkiem.