Rys Adrian

Elara, kobieta o oczach koloru burzowego nieba, malowała morskie pejzaże. Jej pracownia, przesiąknięta zapachem farb, stanowiła azyl. Wspominała Rysa Adriana, człowieka, który niegdyś był dla niej drogowskazem. Zgubiony przez niewłaściwe decyzje, zwłaszcza jedną feralną noc, pełną alkoholu i nieodpowiedzialności, pozostawił w niej głęboki ślad. To wspomnienie, niczym mgła, zasnuwało jej serce, odbierając spokój. Pragnęła odkupienia, szukała go w każdym pociągnięciu pędzla. Wierzyła, że sztuka uleczy najgłębsze rany, wskazując drogę do zmiany.