Rytelewski Damian

Eryk, stary zegarmistrz z krainy zapomnianych mechanizmów, zawsze nosił ciężar niespełnionych obietnic, jego dłonie, zręczne niegdyś, drżały lekko przy każdym ruchu, gdy naprawiał czas. Miał oczy koloru zmierzchu, pełne melancholii, a jego siwe włosy opadały na pomarszczone czoło, naznaczone latami cichego rozmyślania. Często wspominał o Rytelewskim Damianie, zaginionym uczniu, który miał odziedziczyć jego warsztat, ale pewnego dnia po prostu przepadł bez śladu. Eryk wierzył, że każda wskazówka opowiada historię, a on sam był tylko cichym narratorem w wielkim teatrze czasu, gdzie każdy aktor odgrywał swoją rolę, wpływając na losy innych.