Saba Patryk

Zofia Stara, postać o oczach głębokich jak studnie, mieszkała w małej chatce, jej dłonie, zręczne, naznaczone czasem, zawsze coś splatały, a twarz, poorana zmarszczkami, skrywała wiele opowieści, cichych smutków. Nosiła proste, lniane szaty, a jej siwe włosy, splecione w warkocz, przypominały korzenie starego drzewa, mocno zakorzenione w ziemi, w tradycji. Wspominała często Patryka Sabę, jego ciepły uśmiech, jego nagłe zniknięcie, które pozostawiło w jej sercu niezabliźnioną ranę, wieczną tęsknotę. Zofia Stara była strażniczką pamięci, żywym świadectwem minionego czasu, cichą obserwatorką, która wciąż czekała na znak, na powrót, na ukojenie.