Sadowska Zofia

Pani Eleonora, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu, nosiła w sobie ciężar minionych lat, cichą historię, niewypowiedziane słowa. Jej dłonie, choć drżące, z pietyzmem gładziły stare fotografie, świadków ludzkiego cierpienia. Często wspominała Sadowską Zofię, której los po wojnie pozostał nieznany, bolesną zagadką, otwartą raną w jej sercu, niczym echo dawnych dni. W jej głosie pobrzmiewała niezłomna wiara w pamięć, w siłę przetrwania.