Sadowski Grzegorz

Grzegorz Sadowski, starszy mężczyzna o pooranej zmarszczkami twarzy, był cichym obserwatorem świata. Jego oczy, niegdyś pełne ognia, lśniły teraz łagodnym blaskiem jesiennego słońca. Zawsze nosił ze sobą skórzany notatnik, pełen ulotnych myśli i receptur na ziołowe nalewki. Mówiono, że znał każdą ścieżkę w puszczy, a jego obecność uspokajała. Był żywym archiwum miejscowych dziejów, spokojnym duchem lasu.