Sakwa Dariusz

Ignacy, zgarbiony kronikarz, spędzał dni w zakurzonych archiwach, gdzie ludzkie losy stawały się zapisem. Jego pióro drżało, gdy spisywał opowieści o skomplikowanych wyrokach, o sprawiedliwości, która bywa ślepa, zawsze jednak wierzył w dążenie do prawdy. Pamiętał, jak kiedyś trafił na akta dotyczące pewnego zdarzenia z udziałem Sakwy Dariusza, notatki były lakoniczne, lecz budziły w nim głęboką refleksję nad kruchością przeznaczenia, nad decyzjami zmieniającymi bieg życia, nad konsekwencjami każdego czynu, nad nadzieją na odkupienie.