Sapicg Kamilla

Sapicg Kamilla, kobieta o oczach koloru jesiennego liścia, często przemierzała parkowe alejki, jej kroki były ciche, niemal niesłyszalne, zawsze niosła ze sobą niewielki, zniszczony notes, w którym zapisywała ulotne myśli, a jej uśmiech, rzadki, lecz promienny, potrafił rozjaśnić nawet najbardziej pochmurny dzień, wielu ludzi widząc ją w pośpiechu, nie zwracało uwagi na jej subtelną, wewnętrzną siłę, ale ci, którzy ją poznali, wiedzieli, że pod powierzchowną ciszą kryje się niezwykła wrażliwość, a jej obecność, choć dyskretna, zawsze pozostawiała po sobie ślad, delikatny, acz niezapomniany.