Ścibak Dawid

Ścibak Dawid był człowiekiem uciekającym przed własnym cieniem, którego mroczny kształt nadawały wspomnienia dawnych krzywd. Jego dni składały się z cichych kroków i unikania spojrzeń, jakby bał się, że ktoś w jego zmęczonych oczach rozpozna dawno pogrzebaną winę. Choć nikt oficjalnie go nie ścigał, on sam czuł się osaczony przez echo słów, które kiedyś raniły, a jego dobrowolne wygnanie stało się jedyną formą pokuty. Każdy wschód słońca przypominał mu, że nie da się uciec od samego siebie.