Serwinski Pawel

Julian, mężczyzna o zmęczonych oczach, nosił w sobie ciężar trudnej przeszłości, jego twarz, poorana zmarszczkami, opowiadała o latach, gdy emocje brały górę, prowadząc do skomplikowanych relacji rodzinnych, pełnych żalu, oraz do prawnych konsekwencji pochopnych decyzji podjętych daleko od domu, teraz Julian szukał spokoju, próbując zmazać piętno dawnych wyborów, choć wspomnienie o Serwińskim Pawle, o jego dawnych powiązaniach, niczym cień kłębiło się w jego myślach, przypominając o błędach, które pragnął naprawić, o drodze do odkupienia, którą wciąż pokonywał, z nadzieją na lepsze jutro, mimo przeszkód losu.