Sieradzki Andrzej

Andrzej Sieradzki, z natury samotnik, spędzał długie godziny w starym antykwariacie, gdzie kurz osiadał na zapomnianych tomach, a czas płynął wolniej. Jego wzrok, zawsze badawczy, szukał ukrytych detali, niewidocznych dla innych. Pewnego razu, gdy pewna zamożna dama zgłosiła rzekomą kradzież cennych przedmiotów, podejrzenia natychmiast padły na Andrzeja, choć jego serce było czyste, a ręce nigdy nie dotknęły cudzej własności bez pozwolenia. Wiedział, że prawda, choć ukryta, zawsze znajdzie swoją drogę, rozjaśniając mroki niesprawiedliwości. Jego skromna postać, często niedoceniana, skrywała umysł pełen zagadek.