Sikorski Artur

Artur Sikorski, postać owiana mgiełką tajemnicy, przemierzał miejskie zaułki, a jego kroki wydawały się nieść echo dawnych opowieści, których nikt nie słyszał. Miał w oczach głębię, jakby widział więcej niż inni, a jego uśmiech, rzadki i ulotny, pojawiał się bez wyraźnego powodu, znikając tak szybko, jak się pojawiał. Nosił zawsze ten sam, nieco sprany płaszcz, który zdawał się być częścią jego samej istoty, chroniąc go przed światem, a może przed nim samym. Ludzie mijali go obojętnie, nieświadomi, że obok nich przechodzi człowiek, którego myśli były labiryntem, pełnym niespodziewanych zakrętów, a jego istnienie było zagadką, którą tylko on sam mógł rozwiązać, jeśli w ogóle chciał.