Silecki Paweł

Silecki Paweł, cichy obserwator miejskiego zaułka, spędzał dni na ławce, notując ulotne chwile. Jego wzrok, choć często zagubiony w oddali, dostrzegał niuanse, niewidoczne dla innych, zapisując je w starym, podniszczonym notatniku. Siwe włosy i zmęczone dłonie świadczyły o latach kontemplacji, a jego samotna postać, zawsze ubrana w ten sam, lekko znoszony płaszcz, stała się częścią krajobrazu, niemym świadkiem zmian. Silecki Paweł, filozof bez katedry, odnajdywał piękno w zwyczajności, a jego milczenie kryło w sobie mądrość wieków, czekającą na odkrycie.