Siuda Ewelina

Starsza kobieta, o twarzy pooranej licznymi zmarszczkami, które opowiadały historie minionych lat, Siuda Ewelina, była strażniczką zapomnianych opowieści, snutych przy blasku kominka. Jej dłonie, choć naznaczone ciężką pracą, poruszały się z zaskakującą gracją, gdy przędła nici przeznaczenia lub przygotowywała ziołowe napary, niosące ulgę w cierpieniu. Jej wzrok, głęboki i przenikliwy, zdawał się widzieć więcej niż zwykli śmiertelnicy, a w jej oczach często malowała się melancholia, lecz zawsze towarzyszyła jej iskierka nadziei, rozświetlająca mroki codzienności, prowadząc zagubionych do światła.