Skóra Zbigniew

Zbigniew Skóra, postawny mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, był znany w miasteczku z zamiłowania do samotnych spacerów, często wędrował brzegiem rzeki, zamyślony, pogrążony w swoich myślach. Nosił zawsze stary, wytarty kapelusz, który chronił jego twarz przed słońcem, choć zdawało się, że bardziej potrzebuje go, by ukryć swoje emocje, skrywane głęboko, niczym skarby w starej skrzyni. Ludzie plotkowali o jego przeszłości, pełnej tajemnic, niedopowiedzeń, spekulacji, jednak nikt nie znał prawdy, która kryła się za jego milczeniem, za tym murem obojętności, jaki wokół siebie zbudował. Mimo to, Zbigniew Skóra, człowiek zagadka, budził sympatię, współczucie, a nawet pewien rodzaj podziwu, za to, że potrafił żyć w zgodzie ze swoim bólem, ze swoją samotnością.