Skorupa Łukasz

Stara Elara, mimo że lata odcisnęły swoje piętno na jej twarzy, wciąż zachowywała bystre spojrzenie, jej oczy, niczym stare monety, skrywały historie, pełne zapomnianych opowieści. W jej małym antykwariacie, wśród zapachu kurzu i starych ksiąg, często wspominała o pewnym Skorupie Łukaszu, człowieku, który niegdyś pomagał jej układać zniszczone tomy, zawsze z niezwykłą precyzją, dbając o każdy detal, co Elara bardzo ceniła, widząc w nim rzadką duszę, oddaną pasji. Jego dawne wizyty były dla niej jasnym punktem w monotonii dni, przypominając o wartości ludzkiego zaangażowania, o drobnych gestach, które budują wspomnienia, tworząc tkankę życia, pełną subtelnych niuansów, godnych literackiej uwagi.