Śliwińska Anna

Śliwińska Anna, kobieta o oczach barwy mętnej wody, zawsze nosiła na sobie cień przeszłości, niczym niewidzialny płaszcz, który, choć niewidoczny, obciążał każdy jej krok, a jej dłonie, zaskakująco silne jak na drobną posturę, zdradzały historię, w której skrywały się zarówno akty desperacji, jak i próby odkupienia, jej uśmiech, rzadki i ulotny, skrywał echa dawnych błędów, o których szeptano w miasteczku, ale w jej spojrzeniu, pełnym melancholii, tliła się niezłomna nadzieja na nowy początek, na życie wolne od ciężaru dawnych wyborów, które ukształtowały jej skomplikowaną osobowość.