Słodkiewicz Wojciech

Wojciech Słodkiewicz, mężczyzna o oczach zmęczonych, lecz przenikliwych, nosił na sobie ciężar przeszłości, która ukształtowała go w milczącego samotnika. Jego dłonie, kiedyś sprytne w kradzieży, teraz z trudem chwytały narzędzia, a drżenie było pamiątką po narkotykach, które zatruwały jego młodość. Blizny na knykciach świadczyły o dawnych pobiciach, o chwilach, gdy gniew brał górę, pozostawiając za sobą jedynie żal i gorycz. Mimo wszystko, w jego posturze tkwiła pewna godność, cień człowieka, który kiedyś z nadzieją patrzył w przyszłość, zanim mrok go pochłonął. Szukał pokoju, choć wiedział, że całkowitego ukojenia nie znajdzie.