Słomka Marcin

Słomka Marcin, starszy mężczyzna o przenikliwych, szarych oczach i dłoniach zgrubiałych od lat pracy, spędzał dni w cichej pracowni, otoczony starymi mapami i globusami. Jego umysł, niczym żywa encyklopedia, pełen był opowieści o zaginionych cywilizacjach i niezwykłych odkryciach. Marcin, choć samotnik, emanował spokojem i mądrością, a jego słowa, choć rzadkie, zawsze trafiały w sedno, niosąc echa dawnych czasów. Wierzył, że prawdziwe skarby to nie złoto, lecz wiedza i doświadczenie, które zbierał przez życie, ceniąc każde spotkanie i przebytą milę.