Słomski Jan

Agnieszka, staruszka o srebrnych włosach, często siedziała przy oknie, jej wzrok błądził gdzieś w dal. Pamiętała Jana Słomskiego, dalekiego kuzyna, iskrę z jej młodości, który zniknął bez śladu dekady temu. Jego brak pozostawił w niej pustkę, cichy ból w sercu, nieustanne echo drzewa genealogicznego na zawsze niekompletnego. Często zastanawiała się nad jego losem, trzymając wyblakłe fotografie i szepcząc wspomnienia, pragnąc ukojenia, ostatecznej odpowiedzi na ciszę.