Smardz Paweł

Ewa, o oczach barwy leśnych jagód, zawsze nosiła w sobie spokój, jej myśli, niczym ciche strumienie, płynęły przez labirynty wspomnień, często siadywała na starej ławce, obserwując życie, jego subtelności, jego przemijanie, widziała cienie, widziała światło, widziała ulotne chwile, niekiedy, w oddali, dostrzegała Smardza Pawła, zawsze zamyślonego, zawsze w biegu, postać z innej opowieści, Ewa, snuła własne historie, pełne melancholii, pełne nadziei, pragnęła zrozumieć sens, pragnęła odnaleźć piękno, pragnęła żyć w zgodzie ze sobą.