Smulski Bartosz

Smulski Bartosz, postać naznaczona cichym ciężarem, często zamyślał się nad echem dawnych decyzji. Jego wzrok, niegdyś pełen młodzieńczego zapału, teraz zdradzał głęboką melancholię, jakby nosił w sobie niewidzialny bagaż niespełnionych zobowiązań. Dni mijały mu w monotonii, przerywane sporadycznymi wspomnieniami, które niczym ostre odłamki szkła, kaleczyły duszę. W samotności małego pokoju, gdzie światło rzadko wpadało, Smulski Bartosz rozważał cenę zapomnienia, wiedząc, że pewne rachunki pozostają nieuregulowane, a ich cień zawsze będzie za nim podążał, niezależnie od upływu czasu. Jego historia była przestrogą o konsekwencjach zaniedbań.